Punkt Widzenia Część VIII

Część VIII    

Junsu obudził się wypoczęty jak nigdy dotąd. Spróbował przeciągnąć się i wtedy poczuł ciężar spoczywający na jego klatce piersiowej. Zdezorientowany otworzył oczy. Kiedy zobaczył różową czuprynę i wpatrzone w niego zielone, błyszczące oczy pomyślał, że jednak ciągle śpi.

- Szkoda, że się obudziłeś. Słodko wyglądasz, kiedy śpisz – dopiero kiedy wtulająca się w niego dziewczyna uśmiechnęła się do niego z tymi słowami trochę otrzeźwiał. Nagle jego umysł połączył wszystkie fakty i Junsu w jednej chwili poderwał się do pozycji siedzącej. Mrugając niezwykle szybko z niedowierzanie przyglądał się swojej towarzyszce.

- Gabi? Gabi! Co? Jak? - przestraszony chłopak zaczął się jąkać. – Powinienem cię chyba przeprosić! O kurczę... Ja nie chciałem! To znaczy chciałem i to jeszcze jak chciałem! Co ja mówię?

Gabrysia z rozbawieniem patrzyła na Su. W końcu nie widząc innego sposobu aby go uciszyć usiadła przed nim, chwyciła jego twarz i przywierając do niego całym ciałem, pocałowała długo i namiętnie. Kiedy się odsunęła, Junsu wyglądał na jeszcze bardziej zszokowanego, ale na szczęście nie plótł już trzy po trzy, tylko pytająco wpatrywał się w dziewczynę. Gabi zachichotała na ten widok, ale po chwili zupełnie spoważniała.

- Su... wszystko ci wyjaśnię. Tylko musisz mi obiecać, że na razie nikt się nie dowie...

 Było wczesne popołudnie. Marysia wychodziła ze spotkania z Yoochunem pełna energii. Metoda traktowania Shimhee jak powietrze okazała się zupełnie skuteczna i dziewczyna mogła w końcu skupić się wyłącznie na pracy... A przynajmniej spróbować. Istniał bowiem jeszcze jeden czynnik, który potrafił skutecznie rozproszyć jej uwagę. Czynnik niezwykle czarujący, uroczy i przystojny. Marysia właśnie próbowała wyrzucić z głowy wspomnienie słodkiego uśmiechu jakim pożegnał ją młody pisarz, kiedy poczuła jak ktoś chwyta ją za ramię. Odwróciła się przestraszona i odetchnęła z ulgą widząc przed sobą twarz przyjaciela.

- Jinwoo, kretynie! Chcesz, żebym zeszła na zawał w tak młodym wieku?

Chłopak spojrzał na nią z wyrzutem.

- Jakbyś wołała kogoś bezskutecznie od ostatnich pięciu minut, też byś w końcu zastosowała bardziej drastyczne środki.

- Ups... - Marysia wyszczerzyła ząbki w przepraszającym uśmiechu.

- Nie rób takiej miny, tylko powiedz, o kim tak się zamyśliłaś i dlaczego byłem to ja?

- O pracy, głupku! Myślałam o pracy – dziewczyna dała przyjacielowi kuksańca w bok, w międzyczasie przekonując się, że wcale nie skłamała. Przecież szef równa się praca, czyż nie?

- Zapomniałem, że ty tu pracujesz! - Jinwoo uderzył się otwartą dłonią w czoło – Będziesz mogła mi pomóc.

- Pomóc? Ja? Niby w czym? W ogóle to co TY tu robisz?

- Wyobraź sobie, że ja też jestem w pracy – chłopak z czułością pogładził przewieszoną przez ramię torbę na sprzęt fotograficznym.

- U nas w wydawnictwie nie organizuje się przyjęć dla dzieci. – Maryśka przypomniała sobie o ostatniej pracy przyjaciela, na punkcie której był lekko przewrażliwiony. Tym razem pominął jednak tę uwagę milczeniem.

- Pracuje teraz w poważnej gazecie. Dostałem pierwsze duże zadanie. Kilka fot do wywiadu z synem właściciela.

Maryśka westchnęła tylko, nie komentując, co myśli na temat wagi tego zlecenia. Jinwoo znowu nie zareagował. Zrobiwszy kilka głębszych oddechów, kontynuował.

- Dlatego właśnie musisz mi pomóc i zaprowadzić do jego biura.

Dziewczyna spojrzała na niego jak na dziwadło, które dopiero co z księżyca spadło.

- A skąd ja niby mam wiedzieć, gdzie w tym molochu jest biuro syna właściciela, hm?

Jinwoo wytrzeszczył na nią oczy.

- Maryśka! Jak to się dzieje, że ty jeszcze chodzisz po tym świecie, skoro raz po raz wykazujesz się refleksem zamurowanego żółwia i intelektem pantofelka.

- Musisz mnie obrażać? - dziewczyna przybrała bojową minę.

- Pracujesz z nim od kilku tygodni i nie wiesz...

- O czy ty do mnie rozmawiasz?

- O Park Yoochunie, kolesiu, któremu ilustrujesz książkę, a który to jest prywatnym, własnym synem właściciela tego wydawnictwa.

- Yoochun jest kim?

- Boże! Kobieto, czy ciebie nigdy nie zainteresował fakt, że pisarz ma swoje własne biuro w wydawnictwie i z tego co wiem, asystentkę do dyspozycji?

- A skąd ja niby miałam wiedzieć? Myślałam, że u was w Korei to normalne!

Jinwoo pokręcił głową zrezygnowany.

- Nie no, jasne! Latające krowy też są u nas normalne!

Marysia spiorunowała go wzrokiem.

- Chodź za mną – powiedziała po chwili i już bez słowa poprowadziła przyjaciela w stronę windy, zastanawiając się, czego jeszcze nie wie o Yoochunie.

- Jinwoo, jest jeszcze coś, co powinieneś wiedzieć – Marysia spojrzała na chłopaka z niepokojem. Wiedziała, że jego reakcja nie będzie najlepsza, ale lepiej żeby dowiedział się już teraz.

- Nie rób takiej poważnej miny, bo zaczynam się bać.

- To raczej ja się boję, że możesz zrobić coś głupiego... - patrzyła na niego błagalnie.

- Jesteś z nim w ciąży? - Jinwoo uniósł prawą brew z zaciekawieniem i lekkim zdenerwowaniem.

- Kim Jinwoo! Za kogo ty mnie masz! - Maryśka poczuła, że zaczyna być poirytowana. Odetchnęła parę razy głęboko, żeby utrzymać spokój. - To naprawdę poważna sprawa. Nie chcę, żebyś palną jakąś głupotę, bo widzisz...

- Kobieto wyrzuć to w końcu z siebie, bo zaraz zacznę się denerwować na serio.

- Bo chodzi o to, że Yoochun rzeczywiście ma asystentkę i jest nią Lee Shimhee – wyrzuciła to z siebie szybko, na jednym oddechu zawzięcie patrząc w czubki swoich butów.

W windzie zapanowała nieprzyjemna, napięta cisza. Kiedy sygnał dźwiękowy zakomunikował, że dotarli na właściwe piętro Marysia aż podskoczyła. Spojrzała na Jinwoo, który patrzył przed siebie z zaciętą miną. Dobrze ją znała. Prowadząc go korytarzem starał się go uspokoić.

- Proszę cię, Jinwoo bądź dla niej miły. Choć spróbuj udawać, że jesteś dla niej miły.

Chłopak zatrzymał się bez słowa i łapiąc ją za ramie zmusił, żeby na niego spojrzała.

- Marysiu – zaczął cicho, prawie szeptem, ale na tyle dobitnie, że nie mogła odwrócić twarzy. – Jak możesz... Ty! Ze wszystkich osób, jak TY możesz mnie prosić, żebym był dla niej miły. Ta suka... – Marysia skrzywił się słysząc to słowo, a Jinwoo tylko w zdenerwowaniu przegryzł wargę. – Jak mam inaczej ją nazwać? Powiedz mi? Upokorzyła cię, prawie wyrzucili cię przez nią z uczelni, odbiła ci narzeczonego, a to wszystko dla rozrywki.

- Ale zrozum... - chciała go jakoś uspokoić, ale jego ostre spojrzenie szybko sprawiło, że zamilkła.

- Co mam zrozumieć? Kobieto, jak możesz z nią w ogóle pracować?! Jak tylko się dowiedziałaś powinnaś rzucić to w cholerę! - chłopak był już tak zdenerwowany, że zaczął podnosić głos. To z kolei rozgniewało Maryśkę.

- I jak to sobie wyobrażasz? Miałam znowu pokazać jej jaka jestem słaba, dać jej wygrać? Nie ma mowy! Ta praca to dla mnie ogromna szansa i przez nią jej nie zaprzepaszczę! A ty nie możesz zawsze traktować mnie jak bezbronnej dziewczynki!

Marysia była bliska wyrzucenia z siebie wszystkich żali kiedy zauważyła, że Jinwoo wymownie patrzy na coś za jej plecami. Kiedy spojrzała przez ramię zobaczyła bacznie przyglądającego się im Yoochuna.

- Myślałem, że już wyszłaś z firmy? - mężczyzna patrzył na nią z wyrazem twarzy, którego nie mogła odczytać.

- Spotkałam w hallu przyjaciela... - Marysia ukradkiem zerknęła na Jinwoo, żeby upewnić się, że nie zrobi nic głupiego. Ten jednak uśmiechnął się lekko i podszedł do Yoo z wyciągniętą dłonią.

- Nazywam się Kim Jinwoo, byliśmy umówieni na małą sesję zdjęciową do ostatniego wywiadu. Marysia była tak miła, że pomogła mi znaleźć drogę do pana gabinetu.

Pisarz uścisnął jego rękę, ale Marysia wciąż nie mogła odgadnąć wyrazu jego twarzy.

- Park Yoochun, witam i zapraszam do siebie – mężczyzna wskazał pobliskie drzwi.

- W takim razie ja nie będę wam przeszkadzać! - Marysia skłoniła się nieznacznie i chciała wracać w stronę windy, kiedy Yoo złapał ją za nadgarstek, co oczywiście nie umknęło uwadze Jinwoo.

- Poczekaj, to pewnie nie potrwa długo, a ja i tak jestem umówiony z Jae... - mężczyzna jakby lekko się zmieszał. – To znaczy jak masz zamiar wracać prosto do domu, to chyba szybciej będzie samochodem, prawda?

Yoochun uśmiechnął się trochę nieśmiało, a Marysia poczuła jak jej serce zaczyna galopować w szaleńczym tempie. Zanim wrócił do niej zdrowy rozsądek odpowiedź sama wypłynęła jej z ust.

- Masz rację, tak będzie szybciej – odwzajemniła jego uśmiech i dopiero znaczące odchrząkniecie Jinwoo przywróciło ją do rzeczywistości i zdała sobie sprawę, że od dłuższej chwili wpatrywała się w oczy pisarza.

- Możemy zaczynać? - fotograf starał się zamaskować poirytowanie, ale Maryśka za dobrze go znała, żeby dać się nabrać.

- Tak, oczywiście... - Yoochun wydawał się być lekko zdezorientowany, kiedy wchodzili do jego biura.

- Shimhee trzy kawy poproszę!

Dziewczyna wychyliła się zza swojego biurka i napotkała niezbyt przyjazny wzrok Jinwoo.

- Ja dziękuję – powiedział nie odrywając od niej zimnego spojrzenia.

- Ja też podziękuję, piłam już dziś, a nadmiar kofeiny źle na mnie wpływa. - Marysia uśmiechnęła się przepraszająco do Yoochuna.

Shimhee nie speszyło spojrzenie fotografa. Wstała ze swojego miejsca i z wesołą miną ukłoniła się na przywitanie.

- Jinwoo! Miło cię widzieć. Nie miałam pojęcia, że to ty będziesz robił te zdjęcia.

Chłopak skinął tylko nieznacznie głową i mrukną coś niezrozumiale. Maryśka szturchnęła go ostrzegawczo, a Shimhee tylko uśmiechnęła się szerzej.

- Rozumiem, że kawę taką jak zawsze? - zwróciła się do Yoochuna, który tylko skinął głową, nie do końca rozumiejąc napiętą atmosferę, która była wyraźna między tą dwójką.

 Marysia przez pół godziny obserwowała pracę swojego przyjaciela. To samo robiła Shimhee, co chwilę komplementując pracę fotografa. Dobrze wiedziała, że wyprowadza go to z równowagi. Zupełnie jakby chciała wypróbować jego samokontrolę. Za każdym razem kiedy Jinwoo był już na skraju wybuchu, spoglądał na Maryśkę i jej karcącą minę. Brał kilka głębszych oddechów i wracał do pracy.

- To zabawne, jak ten świat mały – Yoo zagadnął kiedy już skończyli.

- Co masz na myśli? -  zapytała Shimhee, sprzątając filiżankę.

- To, że wasza trójka się tak dobrze zna i że tu się spotkaliście.

Jinwoo chował właśnie aparat do torby odwrócony plecami do pozostałej trójki, ale prychną głośno, dając jasno do zrozumienia, że nie widzi w tej sytuacji nic zabawnego. Zanim ktokolwiek zdążył się odezwać Jinwoo zwrócił się do Yoochuna.

- Zdjęcia do autoryzacji dostanie pan razem z całym artykułem.

- A mógłbym dostać je wszystkie? Oczywiście za opłatą, potrzebuje nowego zdjęcia na książki.

- Nie ma problemu, kiedy tylko będą gotowe podeślę je panu przez Marysię.

- Nie ma potrzeby, żeby ją fatygować – Shimhee wtrąciła się do rozmowy – Od tego jestem tu ja, podam ci mój adres mailowy, żebyś mógł...

Jinwoo nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi tylko kontynuował.

- Myślę, że najpóźniej za dwa dni dam płytę ze zdjęciami Marysi. A opłatą proszę się nie przejmować.

Marysia patrzyła niepewnie na swojego przyjaciela.

- Jinwoo, ale Shimhee ma rację... - zaczęła ostrożnie. Chłopak spojrzał na nią ostro.

- Marysiu, chyba nie masz nic przeciwko. Przecież wiesz, że wolę polegać na ludziach, którzy są godni zaufania – uśmiechnął się krzywo do sekretarki, która niezbyt skutecznie starała się ukryć swoje niezadowolenie.

- A teraz jeśli państwo pozwolą – Jinwoo skłonił się nieznacznie. – Za godzinę mam umówione kolejne spotkanie. Do zobaczenia, Marysiu, zadzwonię później.

Zanim ktokolwiek zdążył mu odpowiedzieć, zniknął za drzwiami.

Marysia nie wiedziała jak się zachować. Obiecał, że zachowa się jak należy, ale oczywiście na koniec musiał wyskoczyć z czymś takim.

- Ja też już pójdę – niezręczną ciszę przerwała Shimhee. – Nowy rozdział po korekcie czeka na Twoim biurku. Pamiętaj też, że jutro rano masz spotkanie z zarządem, punkt ósma.

- Dzięki! - Yoo uśmiechnął się do swojej asystentki, a Marysia mocno wmawiała sobie, że wcale jej to nie przeszkadza. Tak ją to zaabsorbowało, że nawet nie zauważyła kiedy asystentka pisarza wyszła, zostawiając ich samych.

- Daj mi jeszcze dziesięć minut i też będę gotowy – z transu wyrwał ją głos Yoochuna, w którym ze zdziwienie usłyszała nutkę złości. Mężczyzna szybko zbierał jakieś dokumenty, nie zwracając najmniejszej uwagi na towarzyszącą mu dziewczynę.

- Ten twój przyjaciel do najprzyjemniejszych typów nie należy – Yoo sam do końca nie wiedział, czemu jego głos brzmi tak nieprzyjemnie. Dlatego, że Jinwoo wyraźnie nie lubił jego asystentki, czy może jednak z powodu widocznych bliskich relacji między nim a Marysią.

- Yoochun, przepraszam za tą sprawę z dostarczeniem zdjęć – dziewczynie zrobiło się przykro. Jinwoo przecież nie powiedział nic naprawdę nieodpowiedniego. - Oni z Shimhee od dłuższego czasu są ze sobą na kursie kolizyjnym.

- Po niej jakoś tego nie było widać! A ten buc... - Yoochun zamilkł widząc minę dziewczyny.

- Słuchaj, nie chce się wdawać w dyskusje, na pewno nie na temat Shimhee! Ale nie pozwolę, żebyś przez nią obrażał mojego dobrego przyjaciela.

- A co takiego zrobiła Shimhee, że to jej wina? - mężczyzna zapytał trochę zbyt głośno, choć bardziej interesowało go, co takiego zrobił Jinwoo, że Marysia tak go broni.

- Chyba będzie lepiej jak jednak wrócę metrem... - naprawdę nie miała ochoty rozmawiać z Yoochunem w takim tonie. Pisarz zauważył, że trochę przesadził, bo przecież dziewczyna w niczym nie zawiniła.

- Marysiu, przepraszam. To przecież nie twoja wina. Po prostu jakoś trudno mi sobie wyobrazić, że taka miła dziewczyna, jak Shimhee mogła komuś tak zajść za skórę.

Tego było już za wiele. Była zazdrosna o to, jak ciepło mówił o tej dziewczynie, ale to nie to sprawiło, że miała ochotę rzucić się na niego i wydrapać oczy.

- Nie obchodzi mnie jakie są twoje relacje z Shimhee. Nasze są czysto zawodowe, poza tym tak się złożyło, że chwilowo mieszkam u twojego najlepszego kumpla, więc chyba nie muszę ci się spowiadać z mojego życia osobistego!

- A co ma wspólnego z twoim życiem osobistym Shimhee? - czuł się głupio, jak wścibski dupek. Ale to nie była jego wina, że Maryśka na niego działała jak żadna inna do tej pory kobieta, a fakt, że była dla niego zupełnie niedostępna frustrował go do tego stopnia, że przestawał panować nad tym co mówi. Nie zdawał sobie tylko sprawy, że z nią dzieje się zupełnie to samo.

- To, że raz już je zniszczyła, a teraz kiedy miałam nadzieję, że już nigdy jej nie zobaczę, muszę z nią pracować! - Maryśka miała łzy w oczach, kiedy wybiegała z biura Yoochuna. Jemu zaś kilka długich chwil zajęło wyjście z szoku.

 Shimhee była w podłym nastroju. Nie dość, że na co dzień musiała patrzeć na tą żałosną Polkę, to dziś jeszcze ten zakochany w niej idiota! Maryśka miała jeszcze na tyle rozumu, żeby przy Yoochunie nie robić scen, ale nie jej przygłupi przyjaciel. Musiała stamtąd szybko wyjść, bo była gotowa zrobić coś głupiego. Paliła już trzeciego papierosa od wyjścia z wydawnictwa, a niedawno obiecywała sobie, że z tym skończy. To wina Maryśki, jak tylko się pojawiła cały jej plan, tak misternie budowany przez ostatnie tygodnie, poszedł na marne. Ta dziewczyna działała jej na nerwy od kiedy tylko pojawiła się na uczelni. Nie cierpiała takich słodkich niewiniątek. Tylko co widział w niej Yoochun? Na boga, przecież była zupełnie nie w jego typie! Do tej pory umawiał się tylko z rasowymi kobietami, trochę drapieżnymi, zwykle starszymi od niego. Może to dlatego, że ta Polka wydawała mu się niedostępna, może to tylko taka zabawa w gonienie króliczka. Shimhee nie miała pojęcia dlaczego Maryśka udaje lesbijkę, ale wolała jeszcze nie wyciągać tego asa z rękawa.

- Cześć piękna!

Jak spod ziemi pojawił się przed nią ten irytujący koleś, którego spotkała jakiś czas temu w klubie. Od tamtej pory nie mogła się od niego uwolnić. Sama nie wiedziała, czemu dała mu się wtedy odprowadzić do domu. Tylko skąd miała wiedzieć, że teraz prawie codziennie będzie na nią czekał z bukietem kwiatów.

Minęła go bez słowa, nie zaszczycając nawet spojrzeniem. Chłopak niezrażony szybko się z nią zrównał.

- Piękna! Nie bądź taka, przecież wiem, że też ci się podobam.

Shimhee spojrzała na niego z pogardą. Fakt, nie był zły, a nawet zupełnie w jej typie. Problem polegał tylko na tym, że ten podrzędny tancerzyna nie reprezentował sobą nic, poza wyglądem.

- Yunho, ile razy mam ci powtarzać, żebyś za mną nie łaził. To zaczyna robić się żałosne.

- Nie udawaj księżniczko takiej zimnej.

Chłopak zrobił minę zbitego szczeniaka, co zmusiło Shimhee do cichego chichotu.

- Jesteś masochistą? Myślę, że ostatnim razem zostawiłam ci na pamiątkę podbite oko.

Miała zamiar znowu go uderzyć, ale Yunho złapał ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie.

- Nie jesteś aż tak silna, księżniczko.

Nie zdążyła odpowiedzieć, bo chłopak pocałował ją w usta, wcisnął w rękę bukiet i puścił się biegiem przed siebie. Po chwili wyrzuciła kwiaty do najbliższego kosza i trzaskając drzwiami weszła do budynku.

Yoochun wszedł do mieszkania przyjaciela bez pukania. Był zły. To mało powiedziane, był wściekły jak wygłodniały grizzly i miał nadzieję, że Jaejoong miał dobry powód, żeby go tu ściągać.

- Bierzesz przykład z Yunho? - gospodarz leżał na kanapie i nawet nie podniósł wzroku znad ekranu laptopa, który spoczywał na jego brzuchu.

- Mam wyjść i zapukać, żebyś był zadowolony!?

- To miał być żart, nie musisz na mnie warczeć! - Jae dopiero teraz spojrzał na przyjaciela. - Wyglądasz jak rozjuszony byczek. Ktoś ci na odcisk nadepnął?

- Próbujesz być zabawny? Ha! Ha! Ha! No to się pośmieliśmy -  Yoo siadł na fotelu, patrząc na przyjaciela wzrokiem mordercy. -  Czego potrzebujesz, mów szybko, bo jak widzisz nie jestem dziś w nastroju.

- A możemy poczekać na Marysię? Potrzebuje was oboje.

- To jeszcze jej nie ma?

Yoochun specjalnie nadkładał drogi, odebrał w końcu garnitur z pralni i zdążył wypić dwie kawy. Wszystko dlatego, że w głębi duszy miał nadzieję, że spotka tu Marysię. Chciał z nią porozmawiać. To jak rozstali się kilka godzin wcześniej nie dawało mu spokoju. Jej relacje z Shimhee nie powinny go interesować, bo przecież w pracy wszystko układało się w porządku. Poza tym po co miał się oszukiwać, że Jinwoo zdenerwował go podejściem do jego asystentki. To co naprawdę go bolało, było to jak blisko fotograf był z Marysią.

- Yoochun, słuchasz mnie w ogóle? Powiedziałem, że ma być za jakieś pół godziny, dzwoniła, że ma coś do załatwienia.

- Tak, jasne zaczekajmy...

Jae z łatwością zauważył, że jego przyjaciel ma jakiś problem. Znał go jednak na tyle, żeby wiedzieć, że nie warto pytać. Musi poczekać, aż sam będzie gotowy o tym mówić, jak zawsze...

Maryśka powoli kierowała się w stronę domu. Robiła wszystko, żeby tylko nie natknąć się tam na Yoochuna. Zrobiła z siebie kompletną idiotkę całą tą sceną w biurze. Nie chciała też odpowiadać na pytanie dotyczące Shimhee. I tak powiedziała stanowczo za dużo. To była sprawa tylko pomiędzy nimi i Yoo nie musiał nic o niej wiedzieć. Bała się tej konfrontacji, ale jeszcze bardziej bała się, że teraz ich relacje staną się czysto zawodowe. Akurat w momencie, w którym zaczęło tworzyć się między nimi coś na kształt przyjaźni. Była jednak pewna, że spotkanie z Yoochunem tak szybko nie może przynieść nic dobrego. Myślała nawet, żeby nie wracać do domu na noc, ale nie mogła dodzwonić się do Gabi. Dobrze wiedziała, że nie ma sensu wbijać się do niej na nocleg bez wcześniejszej zapowiedzi, dlatego teraz krok po kroku przybliżała się do swojego mieszkania. Oczywiście wcześniej musiała zadzwonić do Jae. Już dawno się przekonała, że niepoinformowanie go o późniejszym powrocie do domu może skończyć się źle. Kiedy raz została na noc u Gabi i nie wysłała mu nawet wiadomości, bo rozładował jej się telefon... Dobrze, że Junsu miał numer do Gabryśki, bo Jaejoong był już ponoć gotowy obdzwaniać wszystkie szpitale w Seulu. Tym razem miała też nadzieję, że Yoochun usłyszawszy, że niedługo będzie w domu zmyje się stamtąd w tempie ekspresowym. Mimo to starała się wślizgnąć do środka niezauważona. Niestety Jaejoong jak zawsze był na posterunku.

- Cześć Marysiu! Chodź od razu do salonu! Mam sprawę!

Wzięła głęboki oddech i zrobiła kilka kroków, żeby po chwili stanąć jak wryta na widok Yoo siedzącego tyłem do niej. Nawet się nie odwrócił.

- Daj mi chwilę, tylko zostawię rzeczy w pokoju i już tu jestem.

Jaejoong uważnie obserwował zachowanie Yoochuna i Maryśki. Coś było nie tak. Zwykle ta dwójka była względem siebie bardzo uprzejma, tym razem oboje zignorowali swoją obecność. Jak on nie znosił sytuacji, kiedy czuł się jak między młotem a kowadłem, a na taką właśnie się zanosiło. Najgorsze w tym wszystkim jednak było to, że nie miał pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi. Wydawało mu się, że Yoo szczerze polubił tę dziewczynę. Może nawet trochę za bardzo, biorąc pod uwagę jej orientację...

- Stary! Powiedz, że nie zrobiłeś nic głupiego!

Yoochun już od jakiegoś czasu zastanawiał się, dlaczego przyjaciel tak dziwnie mu się przygląda.

- Zależy, co masz na myśli... - zrobił minę niewiniątka, mając nadzieję, że Jae się nabierze. Ten jednak wstał zwinnym ruchem z kanapy i niebezpiecznie zbliżył do kumpla.

- Już ja cię znam! Ale i tak nie podejrzewałbym cię o coś takiego!

Yoochun znał ten stan. Jaejoong zaczął się nakręcać, ale najgorsze było, że tym razem nie miał pojęcia w jakim temacie. Na razie postanowił nie przerywać nadchodzącego słowotoku, to mogło tylko pogorszyć sprawę.

- Wiem, że z ciebie jest cholerny macho! Ale powinieneś wiedzieć, że są pewne granice! Nie można obłapiać kobiet, które nie mają na to ochoty! Nie ważne, czy są hetero, czy homo! Musisz to zrozumieć...

- Stop! Stop! Stop! Jaejoong, o czym ty mówisz?

Yoochun poderwał się z miejsca, prawie przewracając przyjaciela. Jae spojrzał na niego przegryzając dolną wargę.

- Nie zrobiłeś nic Marysi, prawda?

Twarz Yoo przybrała wyraz pośredni między frustracją, a bezgranicznym rozbawieniem.

- Naprawdę czasem warto, po prostu zapytać.

- Przepraszam...?

- Jeżeli chcesz wiedzieć, czy coś się wydarzyło między mną i Marysią, to tak. Pokłóciliśmy się, zupełnie bez sensu.

- To może ja...

- A ty się może nie wtrącaj! – uciął rozmowę Yoochun, usłyszawszy, skrzypnięcie drzwi pokoju dziewczyny.

Marysia wyszła ubrana w zwykły, trochę wyciągnięty dres i sportowy, obcisły, czerwony top. Włosy związała w wysoki koński ogon, trochę niedbały, tak że kilka kosmyków swobodnie opadało jej na twarz. Szła powoli unikając wzroku pisarza. Yoo nie mógł za to oderwać od niej spojrzenia, w duchu przyznając Jae racje w jednej kwestii – istnieją pewne granice. Granice, które tak cholernie chciałby przekroczyć...

- To w czym mogę ci pomóc Jae? - uśmiechnęła się ciepło do współlokatora, a Yoochun poczuł ten niemiły skurcz w okolicy żołądka.

Jaejoong usiadł na kanapie i wskazał im miejsca obok siebie. Sam wziął na kolana laptopa i z radosnym uśmiechem otworzył jakąś stronę internetową.

- Oboje musicie mi pomóc wybrać! - szczerzył się do monitora jak opętany, a Maryśka z Yoo pierwszy raz skrzyżowali sceptyczne spojrzenia. Po chwili speszeni odwrócili się od siebie, ale wiedzieli już, że oboje mają taką samą opinię.

- Jaejoong... - Yoochun nie wiedział, jak zacząć, szczególnie, kiedy przyjaciel spojrzał na niego pełnymi podekscytowania oczami. – Czy rozmawiałeś już o tym z Changminem?

- No pewnie, że nie – mężczyzna zdawał się być oburzony. – To będzie niespodzianka!

- Matko boska! Biedny Min! - wyrwało się Marysi po polsku.