Punkt Widzenia Część XI

Część XI

 Yoochuna obudziły pierwsze promienie słońca. Zaczął się zastanawiać, dlaczego nie opuścił żaluzji, ale wtedy bardziej zaintrygował go fakt, że śpi w ubraniu. Dopiero po dłuższej chwili przypomniał sobie, że poprzedni wieczór spędził na piciu z Jae. Uznał przy tym, że obudzenie się we własnym łóżku w tej sytuacji, należy uznać za sukces. Ostatnim razem usnął na posłaniu swojego psa. Miał zamiar zakryć twarz poduszką i zasnąć ponownie, ale natura była silniejsza.

Wychodząc z łazienki postanowił jeszcze odwiedzić kuchnię i zaopatrzyć się w butelkę wody, która w takie poranki była nieodzowna. Przechodząc przez salon stanął nagle jak wryty. Na jego kanapie spała na siedząco Marysia. Harang leżał koło dziewczyny z łbem na jej kolanach. Yoochun podszedł do nich i przyglądał się śpiącej dwójce z najwyższym zainteresowaniem. Kiedy zauważył, że dziewczyna obejmuje się ramionami pobiegł do swojej sypialni, skąd po chwili wrócił z polarowym pledem. Mało delikatnie zrzucił psa z kanapy. Ostrożnie, tak żeby jej nie obudzić, ułożył Marysię w pozycji leżącej i dokładnie okrył. Klękną przy kanapie próbując przypomnieć sobie jak to się stało, że ta słodka istotka śpi teraz w jego salonie. Powoli zaczęły wracać do niego obrazy minionej nocy. Zdając sobie sprawę, ze swojego zachowania skrzywił się i zaklął cicho. W głowie zaświtała mu jednak myśl, że skoro dziewczyna jest tutaj ich relacje wrócą do poprzedniego stanu. Zanim zorientował się co robi, nachylił się nad śpiącą blondynką i skradł jej małego całusa.

- Park Yoochun - szepnął sam do siebie odsuwając się od dziewczyny. - Chyba do końca zwariowałeś.

- Halo! Pobudka.

Cichy głos sprawił, że Marysia niechętnie otworzyła oczy, żeby zobaczyć nachylonego nad nią, uśmiechniętego Yoochuna.

- Cholera! Usnęłam! - jęknęła niezadowolona - Która godzina?

- Po ósmej. Przepraszam, że budzę, ale zrobiłem kawę i pomyślałem, że może też się napijesz.

Mężczyzna wciąż uśmiechał się promiennie. Dziewczyna była pod wrażeniem jego energii. Gdyby to ona tak się sponiewierała, teraz walczyłaby z kacem mordercą.

- Dziękuję - powiedziała tylko, kiedy stanęła przed nią filiżanka z aromatycznym, parującym napojem.

Yoo usiadł koło niej z wielkim kubkiem w dłoni.

- To chyba ja powinienem podziękować, za to, że mnie tu przyholowałaś - było mu tak wstyd, że zarumienił się lekko.

- Nie ma sprawy - uśmiechnęła się ciepło. - Od tego ma się przyjaciół, poza tym duża w tym zasługa Changmina.

Chłopak odwzajemnił uśmiech, szczęśliwy, że znów rozmawiają ze sobą normalnie.

- Marysiu, przepraszam za ostatnie dni i za tamto w biurze... - zaczął chcąc w końcu wyjaśnić całą sytuację, ale dziewczyna nie dała mu dokończyć.

- Nie wracajmy do tego, dobrze? Powiedzmy, że wybaczę ci wszystko, jeżeli odwieziesz mnie do domu. Nie chce spóźnić się na zajęcia.

- Mogę być twoim szoferem nawet przez najbliższy miesiąc.

Oboje zaśmiali się głośno, szczęśliwi, że atmosfera między nimi nie jest już tak napięta.

Yunho otworzył oczy i przewrócił się na bok, chcąc objąć dziewczynę, z którą spędził noc. Ze zdziwieniem odkrył jednak, że jest w łóżku sam. Ciche skrzypnięcie drzwi skierowało jego uwagę w tamtą stronę.

- Jeszcze tu jesteś?

Shimhee zapinała ostatnie guziki swojej koszuli, patrząc na chłopaka z wyższością.

- Za godzinę muszę być w biurze, więc – z łaski swojej, zbieraj się.

Dziewczyna wyszła z sypialni, a Yunho niezadowolony zaczął zbierać swoje rzeczy. Już ubrany przeszedł do kuchni, gdzie zwabił go zapach przygotowywanej przez Shimhee kawy. Stanął za nią i obejmując jedną ręką w pasie położył głowę na jej ramieniu.

- Dla mnie też zrobisz? - zapytał zmysłowym szeptem. Dziewczyna zgrabnie wyplątała się z jego objęć. Spojrzała na niego uśmiechając się lekko.

- Chyba za dużo sobie wyobrażasz. - Widząc jak Ho wydyma policzki, okazując swoje niezadowolenie, zaśmiała się cicho. – Naprawdę, to że czasem ze sobą sypiamy nie znaczy, że będziesz dostawał rano śniadanko i kawusię. Możesz co najwyżej pomarzyć.

Yunho oparł się o blat jednej z szafek i wykrzywił usta w ironicznym uśmiechu, unosząc przy tym jedną brew.

- Dobrze księżniczko, już niczego sobie nie wyobrażam - uniósł ręce w obronnym geście. – Ale może byłabyś tak uprzejma i podrzuciła mnie do centrum. Nie proszę o zbyt wiele?

Shimhee upiła łyk kawy i westchnęła.

- Niech ci będzie, wyrzucę cię przed wydawnictwem, ale niech nikt cię nie widzi.

- Masz to jak w banku.

Po pół godzinie byli już w drodze. Shimhee nie kryła swojej irytacji. Yunho, jego pewność siebie i ta mina amanta z podrzędnego romansu doprowadzał ją niemal do szewskiej pasji. Może i był dobry w łóżku, ale ta znajomość była stanowczo nie na jej nerwy. Postanowiła, że od dziś będzie go całkowicie ignorowała. Kiedy z zawadiackim uśmiechem na twarzy puścił jej perskie oko, była już na sto procent pewna, że podjęła słuszną decyzje.

- Dojeżdżamy - rzuciła sucho.

Yunho z zaciekawieniem wyjrzał przez okno.

- Tu pracujesz? - wskazał na biurowiec po drugiej stronie skrzyżowania. Dziewczyna skinęła tylko głową.

- Cholera! Yoochun nigdy się nie chwalił, że u niego takie laski zatrudniają... - wymruczał pod nosem. Shimhee spojrzała na niego z zainteresowaniem.

- Znasz Park Yoochuna?

- Zdziwiona, że mam takich znajomych?

- Musze przyznać, że tak - uśmiechnęła się ironicznie.

- Mój kumpel z dzieciństwa przyjaźni się z nim od lat. Jae ilustruje mu nawet te bajeczki... A nie wróć... Tak było zanim Yoo nie zatrudnił tej Polki! Mam dość jej i tej jej różowej panienki.

Ho zrobił niezadowoloną minę. Shimhee w duchu musiała przyznać, że mają z chłopakiem podobne odczucia, ale nie to było w tamtej chwili najważniejsze.

- Chcesz mi powiedzieć, że znasz też Kim Jaejoonga?

- Przecież ci powiedziałem, tak?

Shimhee spojrzała na Yunho z nieodgadnioną miną. Doszła do wniosku, że jednak znajomość z marnym tancerzyną też może się przydać. O Postanowieniach sprzed kilku minut postanowiła na razie zapomnieć...

Marysia pełna energii wparowała do mieszkania. Mrucząc jakąś wesołą melodie niemal wbiegła do swojego pokoju po ręcznik i kosmetyczkę. Okazało się, że łazienka była już zajęta przez któregoś z jej współlokatorów. Rzuciła więc rzeczy na kanapę, a sama siadła na jej oparciu i dalej podśpiewywała, wymachując przy tym nogami.

- A pani co tak wesolutko?

Jae wyszedł z sypialni w samych spodniach od piżamy tuląc Jiji. Uwadze Marysi nie umknął fakt, że on również nie wyglądał na skacowanego. 

- Bo dziś taki piękny dzień, słoneczko świeci i życie jest piękne.

Dziewczyna wyszczerzyła się w radosnym uśmiechu. Jaejoong spojrzał na nią podejrzliwie, ale nie skomentował.

- A Yoochun żyje? - zapytał kierując swe kroki do kuchni. Maryśka ruszyła za nim.

- Żyje i ma się całkiem dobrze, zupełnie jak ty. Jak to w ogóle możliwe, że wczoraj byliście zalani w trupa, a dziś jesteście jak nowo narodzeni? To przeczy prawom natury.

Przyglądała się Jae świdrującym wzrokiem, a ten tylko się zaśmiał.

- Lata praktyki - powiedział wesoło, nalewając wody do czajnika.

Marysia już chciała odpowiedzieć, ale w kuchni zjawił się Min.

- Wy macie jakiś sposób. Jeszcze to od ciebie wyciągnę. Masz szczęście, że teraz się śpieszę.

Wybiegła z kuchni i łapiąc po drodze rzeczy z kanapy zniknęła w łazience. Pod prysznicem nie mogła przestać się uśmiechać.

- On był pijany i myśli, że jesteś lesbijką kretynko! Zejdź na ziemię - powtarzała sobie w kółko, ale nie pozwalało jej to przestać myśleć o tych kilku chwilach, które spędziła w objęciach pisarza.

Kiedy po piętnastu minutach wyszła z łazienki trafiła w sam środek istnego tornada.

- Wróć tu, ty przebrzydła bestio! - Min gonił kociaka wokół salonu z rządzą mordu w oczach.

- Changmin-ah! Daj mu spokój, on nic złego nie zrobił – Jaejoong obserwował zachowanie swojego chłopaka ze złością.

- Nasikał do moich butów! Do moich najlepszych, drogich jak cholera butów! - Changmin przybrał minę mordercy-kanibala. 

- Przecież nie specjalnie. On jeszcze nie do końca radzi sobie z kuwetą.

- A ja chyba nie do końca radzę sobie z tobą! - Min był bliski furii, więc trzaskając drzwiami, wszedł do ich wspólnej sypialni.

- On jest zestresowany, bo dziś rozstrzygnięcie jakiegoś dużego przetargu - Jaejoong uśmiechnął się przepraszają do ciągle tkwiącej na środku salonu Marysi.

Kiedy Changmin wrócił do salonu, przebrany w garnitur pasujący do innych butów, był w znacznie lepszym nastroju.

- Wiesz co, Jae? - uśmiechnął się wesoło do chłopaka siedzącego na fotelu z Jiji na kolanach. – Ten twój kot nie jest wcale taki zły!

- Pewnie, że nie! Jest kochany! - właściciel zwierzaka, podrapał go po łebku, oddychając z ulgą. Był pewny, że najgorsze już za nim. Changmin podszedł do niego i patrząc mu w oczy, również pogłaskał kota.

- Narobił na tą twoją obrzydliwą, babską torebkę z frędzlami – chłopak, niczym drapieżne zwierzątko, wyszczerzył w uśmiechu wszystkie ząbki. Jiji zwinnie zeskoczył z kolan Jaejoonga.

- Ile razy mam ci tłumaczyć, że to męska... - chłopak zawiesił głos, jakby dopiero dotarł do niego sens usłyszanych przed chwilą słów. - Gdzie? Co zrobił!? JIJI-YAH!

Zerwał się z fotela i pobiegł za kociakiem, który przed chwilą czmychnął do kuchni. Changmin zaś włożył suche buty i z uśmiechem satysfakcji na ustach wyszedł z mieszkania.

Marysia stała jeszcze przez chwilę w salonie, próbując przetrawić to co właśnie zobaczyła. W końcu wzruszyła tylko ramionami, dochodząc do wniosku, że w tym mieszkaniu to norma. Potem jej wzrok padł na wiszący na ścianie zegarek. Kiedy dotarło do niej, która godzina w popłochu rzuciła się do swojej sypialni, żeby przygotować się do wyjścia.

Marysia cieszyła się, że w końcu udało jej się przyciągnąć Gabi do siebie. Tęskniła już za nią, bo ta ostatnio ciągle nie miała czasu na spotkania. Dziewczyna myślała, że kiedy jej przyjaciółka upora się z tym nieszczęsnym aktem wszystko wróci do normy. Niestety nic takiego się nie stało. Marysia czuła, że oddalają się z Gabi od siebie, od momentu kiedy wyprowadziła się z akademika. Oczywiście mieszkając z Jae i Minem nie mogła narzekać na nudę. Musiała też przyznać, że szczerze zaprzyjaźniła się z tą zwariowaną parą. Mimo to brakowało jej damskiego towarzystwa. Przekonała się też, że przyjaźń z gejem jest trochę przereklamowana. W końcu to też facet i nie ma możliwości, żeby do końca zrozumiał dziewczynę. Dlatego tego wieczoru Marysia i Gabrysia miały zamiar odbić sobie ostatnie tygodnie, urządzając prawdziwy babski wieczór. Kupiły wino, lody i uzbroiły się w kilka komedii romantycznych. Kiedy dotarły do mieszkania, chłopaków nie było. Changmin pewnie wciąż był w pracy, albo co gorsze, Jaejoong zmusił go, żeby towarzyszył mu w wyprawie do weterynarza z Jiji.

- Jesteś pewna, że z wami mieszka tylko jeden kot, a nie całe stado? - zdziwiła się Gabi, gdy przeszły do salonu. Rzeczywiście był on pełen kocich zabawek. Od małych pluszowych myszek po drapaki i kilkupoziomowy domek. Maryśka zachichotała tylko widząc minę przyjaciółki.

- W sypialni są jeszcze ubranka i pluszowy Jiji.

- Jezusieńku! Biedny zwierzak - jęknęła Gabryśka, a Marysia tylko głośniej się zaśmiała.

- Uwierz mi, radzi sobie zupełnie dobrze.

- To znaczy?

- Poczekaj aż Jae z nim wróci. Wtedy sama się przekonasz...

Dziewczyny kończyły pierwszy film i zbliżały się do końca drugiej butelki wina, kiedy usłyszały dźwięk otwieranych drzwi.

- A mówiłem ci, żebyś nie wyciągał go z transportera w samochodzie - głos Changmina był przepełniony satysfakcją i zadowoleniem.

- Wyglądał na smutnego - Jae brzmiał dość płaczliwie.

- Raczej na wściekłego.

Changmin wszedł do salonu.

- O! Cześć dziewczyny! Dawno cię nie było Gabrysiu. Powinnaś odwiedzać nas częściej.

Przyjaciółki patrzyły na chłopaka dość podejrzliwie. Wyglądał jakby Boże Narodzenie przyszło wcześniej, a on na dodatek dostał najlepszy prezent w swoim życiu. Chwilę po nim do salonu przyczłapał Jaejoong z kocim transporterem w ręku. Jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyło, żeby dziewczyny wybuchnęły głośnym śmiechem. Na jego policzku widniał krwawy ślad po ostrych pazurkach.

- Wy też przeciwko mnie? - chłopak wygiął usta w podkówkę.

- Jaejoong-ah - Maryśce udało się opanować jako pierwszej, - Co się stało, biedaku?

- Ja go chciałem tylko przytulić.

Jae wyciągnął przed siebie transporter. Marysia wstała z kanapy i wzięła go, po czym ustawiła na stoliku. Kiedy rozsuwała zamek czuła wpatrzone w siebie trzy pary oczu. Jae był przerażony, Gabi zaciekawiona, a Min szczerze rozbawiony.

- Jiji-yah, kici kici... Wyjdź malutki - dziewczyna wyciągnęła rękę do w stronę skulonego w kącie kociaka - No chodź do mnie. Już po wszystkim.

Zwierzątko w końcu się poruszyło i ostrożnie obwąchało dłoń dziewczyny. Ku zdumieniu wszystkich już po chwili kot łasił się do niej, mruczeniem prosząc o pieszczoty.

- Przebrzydły zdrajca! - wykrzyknął Jae i zniknął w sypialni, trzaskają przy tym drzwiami. Changmin zaśmiał się w głos i podszedł do Jiji, który wygodnie rozłożył się na kolanach Marysi.

- Zaczynam cię lubić mały śmierdzielu - podrapał kociaka za uszkiem, na co ten przymrużył oczy z przyjemności.

- Changmin, dlaczego ty czasem jesteś taki wredny dla swojego faceta? - zapytała Gabi między kolejnymi spazmami śmiechu.

- Bo inaczej wszedłby mi kiedyś na głowę, a poza tym... - mężczyzna zawiesił na chwilę głos - Lubię go przepraszać - mrugnął znacząco do dziewczyn.

- Więc wybaczcie moje panie! Zabieram futrzaka i idziemy się kajać.

Przyjaciółki zachichotały rozbawione, kiedy Min niepewnie brał Jiji, na ręce.

- Marysiu! - odwrócił się jeszcze zanim wszedł do sypialni. - Prawie zapomniałem! Przyszła dziś do ciebie paczka z Polski. Leży na stoliku przy drzwiach. A teraz dobranoc.

Uśmiechnął się wesoło i zniknął w swoim pokoju.

- Paczka z Polski! - dziewczyny rzuciły się w stronę drzwi. - Może to zapasy od mamy?

- Trochę to za małe, jak na zapasy - zauważyła Gabrysia podnosząc niewielki pakunek.

Marysia spojrzała jej przez ramię i zamarła widząc adres nadawcy.

- Daj mi to natychmiast! - wyrwała paczkę z rąk przyjaciółki i zaczęła desperacko rozrywać papier. Kiedy ich oczom ukazała się niewielka książeczka z barwną okładką, Gabi już wiedziała czego może się spodziewać. Marysia szybko przekartkowała książkę, a z każdą kolejną stroną w jej oczach pojawiało się coraz więcej łez.

- Jak ona mogła... Jak mogła... - powtarzała jak w amoku. Po chwili zaś osunęła się na podłogę.

- Jae! Min! Pomocy! - wykrzyknęła Gabi, próbuj cucić nieprzytomną przyjaciółkę.